Διδαχές και βίος Αγίου Παΐσιου

Share on facebook
Share on google
Share on twitter
Share on linkedin

Διδαχές και βίος Αγίου Παΐσιου 1

«Το Άγιο Πνεύμα όταν δει την καρδιά μας αγνή έρχεται και κατοικεί μέσα μας, γιατί αγαπάει την αγνότητα. Όλη η βάση είναι ο καλός λογισμός. Αυτό είναι που ανεβάζει τον άνθρωπο, τον αλλοιώνει προς το καλό. Πρέπει να προσέχουμε να μην δεχόμαστε τα τηλεγραφήματα του διαβόλου (αρνητικές σκέψεις) για να μην μολύνουμε «τον Ναόν του Αγίου Πνεύματος» και απομακρυνθεί η Χάρις του Θεού, με αποτέλεσμα να σκοτιστούμε».

« Όταν πληθαίνουν οι καλοί λογισμοί, ο άνθρωπος εξαγνίζεται ψυχικά, κινείται με ευλάβεια, ειρηνεύει, και η ζωή του είναι Παράδεισος. Διαφορετικά, τα βλέπει όλα με καχυποψία και γίνεται η ζωή του κόλαση. Μόνος του κάνει την ζωή του κόλαση». (Άγιος Παισιος).

Μπορούμε να γίνουμε, (αλλά και σκοπός μας είναι να γίνουμε Άγιοι μας λέει ο Άγιος Νεκτάριος) Άγιοι,  αρκεί να ακολουθούμε τη ζωή, την ταπείνωση, να βιώνουμε την απόλυτη αγάπη του Κυρίου, που ακολούθησε κατά γράμμα ο Άγιος γέροντας Παΐσιος.

Όλο το μυστικό στη ζωή είναι να ακολουθούμε το λόγο του Κυρίου, να φροντίζουμε να εξομολογούμαστε συχνα και να κοινωνάμε κάθε Κυριάκη, να συγχωρούμε τους πάντες και τα πάντα, να αγαπάμε τους εχθρούς μας. Αλλά εκείνο που είναι σημαντικό ν’ ανοίξουμε την καρδιά μας, να έλθουμε κοντά στον Κύριο, να τον αφήσουμε να κατοικήσει μέσα μας.

Πρέπει να συνειδητοποίησουμε ότι μόνοι μας, χωρίς τη φώτιση του Αγίου Πνεύματος, τη βοήθεια του Κυρίου δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Κανένας δεν μπορεί ν’ αγίασει αν δεν επιλεγεί από τον Πατέρα,  (κανείς δεν μπορεί να έλθει κοντά μου αν δεν έχει επιλεγεί από τον Πατέρα, έλεγε ο Κύριος). Για να επιλεγεί όμως κάποιος θα πρέπει να είναι ταπεινός, ταπεινός όσο ήταν ο Όσιος Παΐσιος που πλησιάζε την ταπεινότητα του Κυρίου να δείχνει αυταπάρνηση, να σκέπτεται πρώτα τους άλλους.

Διδαχές και βίος Αγίου Παΐσιου 2Ό Όσιος Παΐσιος με επηρέασε σχεδόν τα τελευταία είκοσι χρόνια, ήταν ο μόνος Άγιος που ασχολήθηκα στο πρώτο μου βιβλίο πάνε είκοσι χρονια από τότε, αλλά είχα μια φωνή μέσα μου που μου έλεγε ότι ό,τι λέει αυτός ο  γέροντας είναι θεόπνευστο, είναι η αλήθεια είναι αυτό που πρέπει να κάνουμε. Από τότε για ότι απόφαση έπαιρνα συμβουλεύομουν τις διδαχές του Αγίου γέροντα και μπορώ να πω ότι έγινα ένας ευτυχισμένος άνθρωπος, κοντά στο Θεό, αλλά και κοντά στους συνανθρώπους μου και σας προτίνω σε όλους να διαβάσετε τις διδαχές του, να τις ακολουθήσετε και θα απαλλαγείτε από κάθε πρόβλημα της ζωής σας.

Μελετώντας όλους τους σοφούς του κόσμου κατέληξα σε αυτό που είπε ο Όσιος Παΐσιος ότι η μελύτερη σοφία στηριζόμενη στη λογική είναι βλακεία μπροστά στη σοφία του Θεού. Οι άγιοι γέροντες όπως ο Όσιος Παΐσιος είναι καθαρά κανάλια της φωνής του Θεού και αυτούς πρωτίστως πρέπει να ακούμε. Ο Όσιος Παΐσιος ήταν είναι και συνεχίζει 21 χρόνια μετά την αναχώρηση του από το χωροχρόνο, να είναι η εκφραση του Κυρίου, έκανε και συνεχίζει να κάνει Θαύματα σε όσους τον επικαλούνται και πιστεύουν στον Κύριο και στον Άγιο γέροντα.

Ο Όσιος Παΐσιος μιλώντας πάντα τα λόγια του Θεού, μας δίνει συμβουλές για την ανατροφή των παιδιών μας τις οποίες αν ακολουθήσουμε δεν θα έχουμε ποτέ πρόβλημα με τα παιδία μας. Ο θεόπνευστος αυτός Άγιος Γέροντας θεωρούσε πιο αποδοτικό να προσευχόμαστε για τα παιδιά μας, παρά να τα μαλώνουμε και να τα γκρινιάζουμε όταν κάνουν κακές πράξεις, θεωρούσε επίσης ότι ο σημαντικότερος παράγοντας για την πνευματική και σωματική υγεία των παιδιών είναι η θετική οικογενειακή ατμόσφαιρα. Λέει ο Όσιος Παϊσιος για την ανατροφή των παιδιών:

• «Καλό είναι οι γονείς να δείχνουν στο παιδί ότι στενοχωριούνται για τις αταξίες που κάνει, αλλά να μην το πιέζουν και να προσεύχονται». «Γι’ αυτό λέω στις μητέρες να ζοριστούν στην προσευχή και όχι να ζορίσουν τα παιδία τους».
• «Στο σπίτι είναι απαραίτητο να υπάρχει ατμόσφαιρα αγάπης και ειρήνης. Το παιδί αν πάρει λίγη αγάπη από το σπίτι και να ξεφύγει κάποια στιγμή, θα δει ότι δεν βρίσκει αλλού αγάπη, αλλά μόνον υποκρισία και θα γυρίσει πίσω. Αν όμως θυμάται άσχημες σκηνές μέσα στο σπίτι, μαλώματα και αντιδικίες, πως να του κάνει καρδιά να γυρίσει πίσω»;
• «Τα παιδιά στα πνευματικά θέματα τα βοηθούμε κυρίως με το παράδειγμα μας, όχι με το ζόρισμα». «Τα παιδία από την κούνια ακόμη αντιγράφουν τους γονείς. Ξεσηκώνουν ό,τι βλέπουν να κάνουν οι μεγάλοι και τα γράφουν όλα στην άδεια κασέτα τους». «Με το παράδειγμα της, τους μάθαινε να αγωνίζονται με χαρά, για να αποφεύγουν τους πειρασμούς της ζωής, να μην ταράζονται εύκολα μπροστά σε μιά δυσκολία, αλλά να την αντιμετωπίζουν με προσευχή και εμπιστοσύνη στον Θεό».
• «Όταν το παιδί είναι ανήσυχο, αν το πάρει η μάνα του αγκαλιά και το χαϊδέψει και το φιλήσει , ηρεμεί, γαληνεύει. Αν το χορτάσει στοργή και αγάπη, όταν είναι μικρό, ύστερα έχει δύναμη αντιμετωπίσει τα προβλήματα της ζωής».
• «Με το ζόρισμα οι γονείς δεν βοηθάνε τα παιδιά τα πνίγουν». «Οι γονείς πρέπει να ελέγχουν με τρόπο τα παιδιά τους γιά να τα φέρνουν σε λογαριασμό, αλλά να μην δημιουργούν χάσματα μεταξύ τους». «Οι γονείς πρέπει να προσπαθούν να βοηθούν τα παιδιά με τον αρχοντικό τρόπο, ο οποίος καλλιεργεί το φιλότιμο στις ψυχές τους, ώστε να καταλάβουν το καλό ως ανάγκη». Τον τρόπο αυτό προσπάθησε όλη του τη ζωή να με διδάξει ο πατέρας μου, πάντα με τον καλό τρόπο, πάντα με έριχνε στο φιλότιμο κι εγώ έκανα ότι ήθελε.

«Η μετάνοια, η εξομολόγηση κόβει το δικαίωμα του διαβόλου», έλεγε ο Γέροντας Παΐσιος. Επίσης για την εξομολόγηση μας λέγει να μην δικαιολογούμαστε: «Όποιος εξομολογείται και δικαιολογεί τον εαυτό του, δεν έχει ανάπαυση εσωτερική, όσο ασυνείδητος και αν είναι. Τά ελαφρυντικά πού χρησιμοποιεί στην εξομολόγηση του γίνονται επιβαρυντικά για τήν συνείδηση του. Ενώ, όποιος υπερβάλλει τά σφάλματα του, γιατί έχει λεπτή συνείδηση, και δέχεται και μεγάλο κανόνα από τον πνευματικό, αυτός νιώθει ανέκφραστη αγαλλίαση.

Έχω παρατηρήσει ότι όσοι εκθέτουν τα σφάλματα τους ταπεινά στον πνευματικό και εξευτελίζονται, λάμπουν, γιατί δέχονται τήν Χάρη τού Θεού». «Έτσι, και όταν αγαπάς τον πλησίον σου με ΑΓΑΠΗ ΜΗΤΡΙΚΗ, δικαιολογείς τις αδυναμίες του και δεν βλέπεις τα σφάλματά του, μα κι αν τα δεις, τα συγχωρείς. Τότε η καρδιά σου πλημμυρίζει από αγάπη, γιατί γίνεσαι μιμητής του Χριστού που μας ανέχεται όλους».
Γέροντα, πώς θα πλατύνει η καρδιά μου; «Για να πλατύνει η καρδιά σου, πρέπει να αφαιρέσεις κάτι από μέσα της… να πετάξεις την φιλαυτία σου. Αν ξεραθεί ο κισσός της φιλαυτίας και της στενής λογικής που σε πνίγει, θα αναπτυχθεί ελεύθερα πια το πνευματικό σου δένδρο. Θα εύχομαι γρήγορα να ελευθερωθεί τελείως η καρδιά σου, για να αναπτυχθεί και να πλατυνθεί.
Εγώ τώρα ξέρετε πώς νιώθω; Νιώθω τέτοια ΜΗΤΡΙΚΗ ΑΓΑΠΗ, τέτοια στοργή καί τρυφερότητα, που δεν είχα πρώτα.
Χωράει μέσα μου όλος ο κόσμος. Θέλω να αγκαλιάσω όλους τους ανθρώπους, για να τους βοηθήσω. Γιατί η αγάπη δεν μπορεί να μείνει κλεισμένη στην καρδιά.

Ο Όσιος Παΐσιος μας ξεκαθαρίζει ότι κανένας ψαλμός δεν λέει ότι οι άδικοι έκαναν προκοπή, χειρότερο πράγμα από την αδικία δεν υπάρχει. Οτιδήποτε κάνετε να έχει την ευλογία του Θεού. Ότι κάνει ο άνθρωπος σύμφωνα με το Θέλημα και την ευλογία πετυχαίνει, ότι κάνει με πονηρίες δεν ευδοκιμεί. Όταν ο άνθρωπος είναι δίκαιος έχει το Θεό με το μέρος του, όταν έχει την παρρησία του Θεού γίνονται θαύματα. Η τιμιότης του ανθρώπου είναι ανώτερη από το Τίμιο ξύλο.

Αυτό που έχει σημασία είναι ότι κάνουμε να το κάνουμε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού και τότε θα έχουμε το Θεό με το μέρος μας.
Όλο το μυστικό είναι η φώτιση, το Άγιο Πνεύμα έχει τη θεία ενέργεια και κατεβαίνει μόνο του όταν βρει τις πνευματικές προϋποθέσεις στον άνθρωπο. Για να ανέβουμε στον ουράνιο Παράδεισο μας λέει ο ένας άγιος Γέροντας είναι απαραίτητη η πίστη στον Νοικοκύρη του Παραδείσου, για Τον αγαπήσουμε, να αναγνωρίσουμε την αμαρτωλότητα μας, να ταπεινωθούμε για να Τον γνωρίσουμε και να συνομιλούμε μαζί Του προσευχόμενοι και να Τον δοξάζουμε και όταν μας βοηθά και όταν μας δοκιμάζει. ¨Όταν ο άνθρωπος παραμένει στην φυσική του γνώση, παραμένει στην φύση και δεν ανεβαίνει στον Ουρανό. Όταν ο άνθρωπος ταπεινωθεί και φωτιστεί τότε αγιάζεται και το μυαλό, ενώ πριν φωτιστεί η ενέργεια του μυαλού είναι σαρκική. Το σοφότερο πράγμα που θα σκεφτώ, η πιο σοφή λύση που θα βρω είναι η πιο μεγάλη ανοησία, όταν έχει εγωισμό μέσα της, ενώ η ταπείνωση είναι πραγματική σοφία. Η ταπείνωση βοηθά σε όλα, θέλει αγώνα . Οι πνευματικοί άνθρωποι μερικές φορές κάνουμε σαν να μην υπάρχει Θεός, δεν αφήνουµε τον Θεό να ενεργήσει. Ο Θεός ξέρει πως δουλεύει. Ενώ υπάρχουν δηλαδή πνευματικά μέσα για να τακτοποιούνται οι δύσκολες καταστάσεις µέ πνευματικό τρόπο, εμείς πάμε να ενεργήσουμε κοσµικά. Όλο το μυστικό για να έχουμε σύνδεση με τον Δημιουργό, να έχουμε τα πάντα, είναι να δοξολογούμε το Θεό. Αυτό μας έλεγε ο πατέρας Παΐσιος «Δε νιώθεις τον Ουρανό, γιατί δεν δοξολογείς τον Θεό, όταν ο άνθρωπος κινείται στον χώρο της δοξολογίας… χαίρεται με όλα, όταν ο άνθρωπος ευχαριστεί τον Θεό ακόμη και για τα λίγα, τότε έρχεται πλούσια η ευλογία του Θεού ». Άρα λέμε δόξα σοι ο Θεός για ότι μας συμβαίνει.

Ο Όσιος Παΐσιος γνήσιος εκφραστής του Χριστού θεωρεί ότι για να είμαστε πραγματικά ευτυχισμένοι, θα πρέπει να κρατάμε αγνή την καρδιά μας, να μην κάνουμε κακούς λογισμούς (σκέψεις). Μόνο αν το Θεϊκό Πνεύμα εγκατασταθεί μόνιμα στην καρδιά μας και νοιώθουμε την παρουσία του Θεού θα είμαστε πραγματικά ευτυχισμένοι. «Το Άγιο Πνεύμα όταν δει την καρδιά μας αγνή έρχεται και κατοικεί μέσα μας, γιατί αγαπάει την αγνότητα. Όλη η βάση είναι ο καλός λογισμός. Αυτό είναι που ανεβάζει τον άνθρωπο, τον αλλοιώνει προς το καλό. Πρέπει να προσέχουμε να μην δεχόμαστε τα τηλεγραφήματα του διαβόλου (αρνητικές σκέψεις) για να μην μολύνουμε «τον Ναόν του Αγίου Πνεύματος» και απομακρυνθεί η Χάρις του Θεού, με αποτέλεσμα να σκοτιστούμε». « Όταν πληθαίνουν οι καλοί λογισμοί, ο άνθρωπος εξαγνίζεται ψυχικά, κινείται με ευλάβεια, ειρηνεύει, και η ζωή του είναι Παράδεισος. Διαφορετικά, τα βλέπει όλα με καχυποψία και γίνεται η ζωή του κόλαση. Μόνος του κάνει την ζωή του κόλαση».

Μόνο αν ακολουθούμε τον Κύριο, σώζουμε την ψυχή μας. Αν ακολουθούμε το «εγώ» μας, τη χάνουμε. Είναι τόσο φυσικό να συμβαίνει πάντα αυτό που μας είπε ο άγιος Παΐσιος: αν δεν έχουμε τον Θεό μέσα στην καρδιά μας, τότε μέσα μας μπαίνει ο διάβολος και φουντώνει μέσα μας τα πάθη, που είναι η επικέντρωση στην εξυπηρέτηση του γήινου οχήματός μας κι όχι της ψυχής μας που είναι ο πραγματικός μας εαυτός.

Η αιτία της αποτυχίας όλων των γάμων είναι η φιλαυτία, ο εγωισμός. Όταν υπάρχει έντονη φιλαυτία δεν μπορούμε να χωρούμε με κανένα. Γάμος σημαίνει ενώνομαι σε ένα σώμα, σβήνω το «εγώ» μου, δέχομαι τον άλλο όπως είναι. Δεν του επιβάλλω αυτά που θέλω, δεν επιθυμώ να τον αλλάξω. Από την άλλη βέβαια δεν είναι ανάγκη να του επιτρέπω να με «ισοπεδώνει». Αυτό βέβαια επιτυγχάνεται όχι με επιβολή του «εγώ», αλλά με άκρα ταπείνωση. Στον ταπεινό άνθρωπο υποτάσσεται όλη η κτίση, ακόμη και τα άγρια ζώα, μας λέγει ο άγιος Παΐσιος.

Όσο το σώμα μας, το δερμάτινο σαρκίο που έχουμε ενδυθεί, δοκιμάζεται, τόσο η ψυχή αγιάζεται, μας λέγει ο άγιος Παΐσιος, και συνεχίζει: «όσο ωφελήθηκα από την αρρώστια, δεν ωφελήθηκα από όλες τις ασκήσεις και τις προσευχές που έκανα σε όλη μου τη ζωή».

Όταν η σάρκα μας ταπεινώνεται, με αγρυπνία, νηστεία, προσευχή, τότε ταπεινώνεται η ψυχή μας και τότε την επισκέπτεται η Χάρη του Θεού και σωζόμαστε.

Η ασθένεια τελικά είναι επίσκεψη Θεού, γιατί με την ασθένεια ταπεινώνεται όλο μας το είναι, τότε μας επισκέπτεται η θεία Χάρη και γεμίζουμε πληρότητα και χαρά.

Ο διάβολος είναι πολυμήχανος, έχει άπειρες πονηριές και σκοπός του είναι η καταστροφή μας: «πάσα μηχανή επιβουλεύεται προς ημετέρα απώλεια». (άγιος Νείλος) Ο άγιος Παΐσιος μας λέγει ότι υπάρχουν δαιμόνια με ειδικότητα, διαφορετικά πολεμούν κάθε άνθρωπο, διότι οι άνθρωποι έχουν διαφορετικό χαρακτήρα. Γι’ αυτόν τον λόγο σε αυτούς που ξεκινούν να ζουν πνευματική ζωή τους κάνει μεγάλη επίθεση και τους φέρνει μεγάλες κακοτυχίες για να τους απογοητεύσει, για να σταματήσουν την πνευματική ζωή.

Τους εγωιστές τους χτυπούν στον εγωισμό, τους φιλάργυρους τους χτυπά με το χρήμα, τους φιλήδονους με το φαγητό και την επιθυμία της σαρκικής επαφής με κάθε άτομο του αντίθετου φύλου που συναντά. Στον σεβάσμιο ταπεινό άνθρωπο βάζει λογισμούς υπεροψίας, ότι είναι καλός, είναι τέλειος, αξίζει πολλά. Ο διάβολος καταλαβαίνει σε ποιο από τα τρία πάθη που κυριαρχούν τον άνθρωπο, τη φιλαργυρία, τη φιληδονία και τη φιλοδοξία, υπάρχει αδυναμία και τον χτυπά.

Ο διάβολος είναι παμπόνηρος. Στόχος του διαβόλου είναι να πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει. Παρουσιάζεται με διάφορα προσωπεία. Κρύβεται, μας αιφνιδιάζει, φέρνει σύγχυση στον νου μας.

«Η χαρά είναι του Χριστού, η λύπη είναι του διαβόλου. Όποιος έχει μέσα του φαρμάκι σημαίνει ότι δεν ακουμπάει στον Χριστό. Ο εγωισμός φέρνει απελπισία και λύπη. Όποιος στεναχωριέται από φιλότιμο, ρίχνει το βάρος στον εαυτό του κι έχει παρηγοριά και ανάπαυση από τον Θεό. Όποιος στεναχωριέται από εγωισμό, ρίχνει το βάρος στους άλλους.

»Αν δικαιολογούμαστε, δίνουμε χώρο στον διάβολο και έρχεται και μας στενοχωρεί. Ας δούμε τι πρέπει να διαλέξουμε, την ταπείνωση που μας δίνει παρηγοριά ή τον εγωισμό που φέρνει στενοχώρια, άγχος και ταραχή. Οι εγωιστές πάντα πικραίνονται, αισθάνονται πάντα ότι αδικούνται από τους άλλους.

»Όταν βλέπετε ένα άνθρωπο να έχει μεγάλη στενοχώρια και λύπη, ενώ τίποτα δεν του λείπει, σημαίνει ότι είναι μακριά από τον Θεό, έχει άπειρο «εγώ». Ο άνθρωπος που είναι αχάριστος και γκρινιάζει, του έρχονται οι δοκιμασίες και υποφέρει. Τον γκρινιάρη τον κυνηγά συνέχεια ο πειρασμός. Το ταγκαλάκι (ο διάβολος) θέλει συνεχώς να μας βλέπει λυπημένους, αυτή είναι η δουλειά του.

»Το αντίδοτο της λύπης είναι η δοξολογία στον Θεό. Δεν χαίρεσαι, δεν βλέπεις τον ουρανό, γιατί δεν δοξολογείς τον Θεό. Να δοξάζετε συνέχεια τον Θεό για ό,τι έχετε, η δοξολογία δοξάζει τα πάντα. Όταν ο άνθρωπος δοξολογεί τον Θεό για τα λίγα, του έρχεται άπειρη ευλογία από τον Θεό». (άγιος Παΐσιος)

Για να γινόμαστε κενοί άνθρωποι, απαλλαγμένοι από το «εγώ» μας, τον παλαιό εαυτό μας, είναι ανάγκη να ταυτίζουμε το θέλημά μας με το θέλημα του Θεού. Η λύπη, η ζήλια, ο φθόνος, προέρχονται από το «εγώ» μας και είναι διαστροφή των δυνάμεων της ψυχής μας, μας λέγει ο άγιος Παΐσιος.

Ο άγιος Παΐσιος μας μιλά για τη δύναμη του Τιμίου Σταυρού: «Γέροντα, φοβάμαι τα ταγκαλάκια».
«Τι να φοβηθείς; Τα ταγκαλάκια δεν έχουν καμία δύναμη. Ο Χριστός είναι παντοδύναμος. Ο πειρασμός είναι σάπιος. Σταυρό δεν φοράς; Τα όπλα του διαβόλου είναι αδύναμα. Ο Χριστός μας μάς έχει οπλίσει με τον Σταυρό Του. Όταν αφήνουμε τα όπλα τα πνευματικά, τότε ο εχθρός έχει δύναμη. Ένα μικρό σταυρουδάκι δείχνει ένας ορθόδοξος ιερέας σε έναν μάγο και κάνει να τρέμει ο δαίμονας που επικαλείται με τις μαγείες του».

Ο άγιος Παΐσιος απαντά στο ερώτημα, γιατί ο διάβολος φοβάται τον σταυρό:

«Γιατί, όταν ο Χριστός δέχεται τους εμπτυσμούς, τα ραπίσματα και τα χτυπήματα, τότε συντρίβεται το βασίλειο και η εξουσία του διαβόλου. Η υπομονή είναι η πνευματική άμυνα και η ταπείνωση το μεγαλύτερο όπλο κατά του διαβόλου. Το μεγαλύτερο βάλσαμο της σταυρικής θυσίας του Χριστού είναι που συντρίφτηκε ο διάβολος.

»Μετά τη Σταύρωση του Χριστού, είναι πια όπως το φίδι που του αφαιρείται το δηλητήριο ή όπως το σκυλί που του αφαιρούνται τα δόντια. Αφαιρείται το φαρμάκι από τον διάβολο, αφαιρούνται τα δόντια από τα σκυλιά, τους δαίμονες. Τώρα οι δαίμονες είναι αφοπλισμένοι και εμείς με τον Σταυρό οπλισμένοι.
Τίποτε, τίποτε δεν μπορούν να κάνουν οι δαίμονες στο πλάσμα του Θεού, όταν δεν τους δίνουμε εμείς δικαιώματα. Μόνο φασαρία κάνουν, δεν έχουν εξουσία».

«Στην εποχή μας, δυστυχώς η εμπιστοσύνη στη λογική, κλονίζει την πίστη από τα θεμέλια και γέμισε τις ψυχές με αμφιβολίες. Γι’ αυτό στερούμαστε τα θαύματα, γιατί το θαύμα δεν εξηγείται με τη λογική». (άγιος Παΐσιος)  Ζωή είναι να ζούμε μέσα στην αλήθεια που είναι τα λόγια του Χριστού κι όχι να ζούμε μέσα στη λογική που είναι μια ανάλυση των περιορισμένων δεδομένων που έχουμε.

«Με την προσευχή ο Χριστός μας δίνει τη δυνατότητα να μιλάμε μαζί Του. Η προσευχή είναι συνομιλία με τον Χριστό. Με την προσευχή μπορούμε να μιλάμε συνέχεια μαζί Του. Προσευχή είναι να βάζουμε τον Χριστό στην καρδιά μας, να αγαπάμε τον Χριστό με όλη την καρδιά μας. Όσο περισσότερο προσεύχεται κανείς, τόσο μεγαλύτερη σιγουριά νιώθει». (άγιος Παΐσιος).

Η επιστροφή του νου στην καρδιά γίνεται με το να την καθαρίζουμε (να βγαίνουν τα μπάζα για να φαίνεται ο Θεός, όπως έλεγε ο άγιος Παΐσιος) και με την «αδιάλειπτη προσευχή». Τότε ο Κύριος κατοικεί μέσα στην καρδιά μας και μας τρέφει συνεχώς με τη Χάρη Του. Χωρίς τον Θεό δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, χωρίς την αδιάλειπτη επίκληση του ονόματος του Κυρίου δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα.

 

Διδαχές και βίος Αγίου Παΐσιου 3Όλα τα παραπάνω είναι αποσπάσματα  από το νέο μου βιβλίο «Ο Δρόμος προς τη Θεώση» και από τα βιβλία μου «Έτσι Γίνεται το Θαύμα»,  «Μια Ζωή Γεμάτη Φως», «Η Πηγή των Πάντων».

Είμαι πάντα δίπλα σας για να απελευθερωθούμε από όλα τα προβλήματα μας, να πετάξουμε από υγεία και χαρά και να οδηγηθούμε στο φως.

Με άπειρη, εν Χριστώ αγάπη

Αλέξης Φωτόπουλος

Συγγραφέας – Ερευνητής.

Τηλέφωνα: 6977349766, 6909193329,

Στην Ιστοσελίδα μου www.afotopoulos.gr., που είναι πλήρως ανακαινισμένη θα βρείτε τα πάντα για την υγεία και ευτυχία σας.

Βλέπετε όλοι το κανάλι μου στο YouTube: Αλέξιος Φωτόπουλος, θα σας αλλάξει τη ζωή.

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
,

Δίδονται συνεχώς  σχεδόν δωρεάν σεμινάρια (αφήνει κάτι όποιος θέλει για το κόστος της αίθουσας) Ναυαρίνου 9 και Ιπποκράτους στο κέντρο της Αθήνας, αλλά και σε όλη την Ελλάδα. Τα σεμινάρια ανακοινωνόταν στην ιστοσελίδα μου www.afotopoulos.gr να έρχεστε χωρίς να κλείνετε θέση.

Στο άρθρο μου: http://www.afotopoulos.gr/arthra/233-h-therapeia-tvn-pantvn-ta-aitia-olvn-astheneivn-kathvs-kai-tropos-pou-mporoume-na-autotherapeutoume-na-ehoume-telies-sheseis-kai-afthonia θα βρείτε όλες τις απαντήσεις για τα προβλήματα που σας απασχολούν.

Διδαχές και βίος Αγίου Παΐσιου 4Βιος Αγίου Παΐσιου.

Ο Όσιος πατήρ Παΐσιος ο Αγιορείτης γεννήθηκε από ευλαβείς γονείς, τον Πρόδρομο και την Ευλαμπία Ενζεπίδη, στα Φάρασα της Καππαδοκίας στις 25 Ιουλίου του 1924 μ.Χ., λίγες μέρες πριν από τη φυγή των Φαρασιωτών από την πατρώα γη για την Ελλάδα. Στη βάπτισή του, ο Όσιος Αρσένιος ο Καππαδόκης (βλέπε 10 Νοεμβρίου), ο πλήρης ημερών και αγιότητος βίου κοσμούμενος ιερέας των Φαράσων, τον ονόμασε Αρσένιο, «για να τον αφήσει καλόγερο στο πόδι του», όπως χαρακτηριστικά είπε.

Στην Ελλάδα, η οικογένεια του μικρού Αρσενίου εγκαταστάθηκε στην Κόνιτσα της Ηπείρου, όπου ο ίδιος πέρασε τα παιδικά και νεανικά του χρόνια. Γαλουχούμενος με τις διηγήσεις για το θαυμαστό βίο του Αγίου Αρσενίου, έλεγε ότι θα γίνει μοναχός από την ηλικία των 5 ετών! Και αφού έμαθε να διαβάζει, αγαπημένη του ασχολία υπήρξε η ανἀγνωση των βίων των Αγίων, των οποίων εμιμείτο τους ασκητικούς αγώνες με θερμό ζήλο.

Μετά από τις εγκύκλιες σπουδές του δε θέλησε να συνεχίσει στα γράμματα, αλλά προτίμησε να μιμηθεί το Χριστό και μαθήτευσε στην τέχνη του ξυλουργού, την οποία άσκησε με επιμέλεια και δεξιοσύνη. Στην ηλικία των 15 ετών αξιώθηκε της θέας του Κυρίου, για ένα μόνο φιλότιμο λογισμό, μέσω του οποίου απέκρουσε μία δαιμονική προσβολή του πειρασμού της απιστίας. Από τότε φούντωσε μέσα του ακόμη περισσότερο η φλόγα της αγάπης του Θεού και ο πόθος για τη μοναχική ζωή.

Ακολούθησαν καιροί ταραχής και αναστάτωσης για την Ελλάδα, λόγω της ξένης Κατοχής και του εμφυλίου πολέμου. Ο Όσιος όμως, τόσο ως πολίτης όσο και ως στρατιώτης κατά τη θητεία του (1945 – 1949 μ.Χ.), επέδειξε απαράμιλλο θάρρος και αυτοθυσία. Ήταν πρόθυμος να δώσει κάθε στιγμή και τη ζωή του ακόμα για τη σωτηρία των άλλων. Ευρισκόμενος μάλιστα συχνά μέσα στον καταιγισμό των φονικών πυρών, συνέβη να σώσει με τις θερμές προσευχές του πολλούς στρατιώτες, αλλά να σωθεί και ο ίδιος με τρόπο θαυμαστό.

Επειδή το μεγαλύτερο διάστημα της στρατιωτικής του θητείας το υπηρέτησε με την ειδικότητα του ασυρματιστή, πολλές εκδόσεις αφιερωμένες στη ζωή του Οσίου τον αναφέρουν ως «Ασυρματιστή του Θεού». Μάλιστα, ο Όσιος φέροντας ως παράδειγμα την ειδικότητά του στον στρατό, απάντησε σε κάποιον που αμφισβητούσε τη χρησιμότητα της μοναχικής ζωής ότι οι μοναχοί είναι «ασυρματιστές του Θεού», εννοώντας την θερμή τους προσευχή και την έγνοια τους για την υπόλοιπη ανθρωπότητα.

Ύστερα και από αυτές τις περιπέτειες, θέλησε να καταταγεί στο αγγελικό τάγμα των μοναχών, με τα φτερά που δίνει ο θείος έρωτας. Έτσι, μετέβη στο Άγιον Όρος, αναζητώντας έναν οδηγό για τη ζωή της κατά Θεόν ησυχίας. Δεν κατάφερε όμως να εκπληρώσει αμέσως τον πόθο του. Παράλληλα, οι δικοί του βρέθηκαν την ίδια περίοδο σε μεγάλη οικονομική δυσκολία, οπότε τον κάλεσαν να τους βοηθήσει. Έτσι, επέστρεψε στην Κόνιτσα και εργάστηκε ως μαραγκός. Μετά από 3 χρόνια όμως (1953 μ.Χ.), σε ηλικία 29 ετών πλέον, εγκατέλειψε τα πράγματα του κόσμου και επέστρεψε στην Αθωνική Πολιτεία.

Αφού περιήλθε σκήτες και καλύβες, ακολούθησε τελικά τη συμβουλή ενός σεβάσμιου γέροντα και εντάχθηκε στην αδελφότητα της Ιερά Μονή Εσφιγμένου, γνωστής τότε για την αυστηρή της τάξη. Εκεί έζησε μέσα στην ολοτελή υπακοή και επιδόθηκε σε υπέρμετρη άσκηση, υπερβάλλοντας σε κόπους για χάρη του Χριστού και των αδελφών του. Έτσι, στις 27 Μαρτίου 1954 μ.Χ. εκάρη μοναχός. Έλαβε ρασοευχή και το όνομα Αβέρκιος. Έχοντας όμως άσβεστο μέσα του τον πόθο για τον ησύχιο και απράγμονα βίο, πήρε την ευλογία του Ηγουμένου και πήγε να μονάσει στην Ιερά Μονή Φιλοθέου, που ήταν τότε σε κατάσταση ιδιόρρυθμη. Εκεί προετοιμάστηκε για τη ζωή του ερημίτη, κάτω από την καθοδήγηση ενός διακριτικού και σοφού γέροντα, του γέροντα Συμεών. Στις 12 Μαρτίου 1956 μ.Χ., εκάρη μικρόσχημος μοναχός και έλαβε το όνομα «Παΐσιος», χάρη στο Μητροπολίτη Καισαρείας Παΐσιο τον β΄, ο οποίος ήταν και συμπατριώτης του.

Τον Αύγουστο του 1958 μ.Χ., υπακούοντας σε θεία βουλή, δεν εγκαταστάθηκε στην έρημο, για την οποία προετοιμαζόταν, αλλά στην κατεστραμμένη Ιερά Μονή της Παναγίας του Στομίου, που βρίσκεται κοντά στην Κόνιτσα. Σε αυτήν έζησε 4 χρόνια, ζώντας ισάγγελο βίο, παλεύοντας με τους πειρασμούς, ευεργετώντας τους ανθρώπους της περιοχής, σώζοντας πολλούς από τις διδασκαλίες των προτεσταντικών ομάδων που δρούσαν εκεί, και ανακαινίζοντας με πολύ μόχθο το Μοναστήρι.

Τo 1962 μ.Χ., όταν και ολοκληρώθηκε το έργο της ανακαίνισης και ο κίνδυνος από τις ετερόδοξες ομάδες εξέλιπε, ο Όσιος παρακαλούσε μέσα στους πειρασμούς, που καθημερινά τον πολιορκούσαν, θερμά το Θεό να του δείξει το δρόμο που έπρεπε να ακολουθήσει. Έτσι, δέχθηκε ως θεόσταλτη την πρόσκληση κάποιου ιεροδιακόνου να τον συνοδεύσει στο θεοβάδιστο Όρος του Σινά. Πάνω σε κείνον τον άνυδρο και ξερό τόπο, στο κελί των Αγίων Γαλακτίωνος και Επιστήμης, έζησε επιτέλους αυτό που χρόνια ποθούσε, την προς Θεόν μόνωση.

Αγωνιζόμενος με πολλή ταπείνωση, διαρκή νηστεία, ακατάπαυστη αγρυπνία και αδιάλειπτη προσευχή, κατάφερε να υπερνικήσει τις παγίδες του μισόκαλου εχθρού και να απολαύσει την ένωση με το Θεό. Γεμάτος από τη χάρη της θείας παρακλήσεως, απολάμβανε την κατά Θεόν ευφρόσυνη μέσα στο καμίνι της απαράκλητης ερήμου. Έγινε μάλιστα ιδιαίτερα αγαπητός στους Βεδουίνους, δίνοντάς τους τρόφιμα με χρήματα από την πώληση στους προσκυνητές ξύλινων σταυρών που έφτιαχνε ο ίδιος.

Δεν θα υπήρχε, έτσι, κανένας λόγος να εγκαταλείψει το στάδιο εκείνο της αρετής, εάν – φεύ! – δεν ενέσκηπτε η σωματική ασθένεια από το τραχύ κλίμα, η οποία τον ανάγκασε να επιστρέψει στην κατά σάρκα πατρίδα του. Επανερχόμενος στο Άγιον Όρος το 1964 μ.Χ., δεν ελάττωσε το πλήθος των ασκητικών αγώνων του, παρά την καταβολή του σώματος, καθώς στο πνεύμα διατηρούσε την πρότερη ζέση του. Ζώντας λοιπόν ως ξένος και παρεπίδημος στη γη, έφτασε να γίνει πολίτης του ουρανού.

Έχοντας, συνεπώς, την πράξη ως την «επίβασιν» της θεωρίας, έφτασε σε υψηλά μέτρα και έγινε κοινωνός θείων μυστηρίων. Εντρύφησε έτσι και στην ωραιότητα του Κυρίου, ενώ επιπλέον έτυχε και της Θεομητορικής ευλογίας. Συνομίλησε με αγίους που εμφανίστηκαν μπροστά του, βίωσε την όραση του Άγγελου Φύλακά του, άκουσε αγγελικούς ύμνους και καταυγάσθηκε από το ουράνιο φως.

Το 1966 μ.Χ. ασθένησε σοβαρά και εισήχθη στο Κέντρο Νοσημάτων Θώρακος Βορείου Ελλάδας (Νοσοκομείο Παπανικολάου). Υποβλήθηκε σε εγχείρηση, με αποτέλεσμα μερική αφαίρεση των πνευμόνων. Στο διάστημα μέχρι να αναρρώσει και να επιστρέψει στο Άγιον Όρος φιλοξενήθηκε στο Ιερό Ησυχαστήριο Αγίου Ιωάννου του Ευαγγελιστού στη Σουρωτή. Επέστρεψε στο Άγιον Όρος μετά την ανάρρωσή του και το 1967 μ.Χ. μετακινήθηκε στα Κατουνάκια και συγκεκριμένα στο Λαυρεώτικο κελί του Υπατίου (Βλάχικα).

Στις 12 Αυγούστου 1968 μ.Χ. ο Όσιος Παΐσιος, εισήλθε στην Ιερά Μονή Σταυρονικήτα και μόνασε στο κελί του Τιμίου Σταυρού.

Το 1979 μ.Χ. αφήνει τον Τίμιο Σταυρό και αναζητώντας κελί πηγαίνει στην εγκαταλελειμμένη «Παναγούδα». Εκεί ο Όσιος εργάστηκε σκληρά για να δημιουργήσει ένα κελί με «ομόλογο», όπου και έμεινε μέχρι και το τέλος τη ζωής του. Από την εποχή που εγκαταστάθηκε στην Παναγούδα πλήθος λαού τον επισκεπτόταν. Ήταν μάλιστα τόσο το πλήθος ώστε να υπάρχουν και ειδικές σημάνσεις που επεσήμαναν τον δρόμο προς το κελί του, ώστε να μην ενοχλούν οι επισκέπτες τους υπολοίπους μοναχούς. Επίσης δεχόταν πάρα πολλές επιστολές. Όπως έλεγε ο Όσιος στενοχωρείτο πολύ, γιατί από τις επιστολές μάθαινε μόνο για διαζύγια και ασθένειες ψυχικές ή σωματικές. Παρά το βεβαρημένο πρόγραμμά του, συνέχιζε την έντονη ασκητική ζωή, σε σημείο να ξεκουράζεται ελάχιστα, 2 με 3 ώρες την ημέρα. Εξακολούθησε όμως να δέχεται και να προσπαθεί να βοηθήσει τους επισκέπτες. Συνήθιζε επίσης να φτιάχνει «σταμπωτά» εικονάκια τα οποία χάριζε στους επισκέπτες σαν ευλογία.

Σε όλη αυτήν την καθημερινή κούραση του Οσίου Παϊσίου έρχονται να προστεθούν και τα προβλήματα υγείας που τον ταλαιπωρούσαν. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του οι πόνοι από τις διάφορες αρρώστιες όπως κολίτιδα, η οποία του άφησε μόνιμα δυσπεπτικά, βουβωνοκήλη και κυρίως από τον καρκίνο που του είχε διαγνωσθεί, γίνονταν όλο και περισσότεροι. Παρ’ όλ’ αυτά όμως αυτός ήταν ήρεμος και υπέμενε χωρίς να διαμαρτύρεται καθόλου. Αντιθέτως συνέχιζε να προσεύχεται για όλους.

Μετά το 1993 μ.Χ. παρουσίαζε αιμορραγίες για τις οποίες αρνούνταν να νοσηλευτεί, λέγοντας ότι «όλα θα βολευτούν με το χώμα». Το Νοέμβριο του ίδιου έτους βγήκε για τελευταία φορά από το Άγιον Όρος και πήγε στη Σουρωτή, στο Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου για τη γιορτή του Αγίου Αρσενίου (10 Νοεμβρίου). Εκεί έμεινε για λίγες μέρες και ενώ ετοιμαζόταν να φύγει ασθένησε και μεταφέρθηκε στο Θεαγένειο, όπου έγινε διάγνωση για όγκο στο παχύ έντερο. Θεώρησε τον καρκίνο εκπλήρωση αιτήματός του προς το Θεό και ωφέλιμο για την πνευματική του υγεία. Στις 4 Φεβρουαρίου του 1994 μ.Χ. χειρουργήθηκε. Παρότι η ασθένεια δεν έπαυσε, αλλά παρουσίασε μεταστάσεις στους πνεύμονες και στο ήπαρ, ο Όσιος ανακοίνωσε την επιθυμία του να επιστρέψει στο Άγιον Όρος στις 13 Ιουνίου. Ο υψηλός πυρετός όμως και η δύσπνοια τον ανάγκασαν να παραμείνει.

Στο τέλος του Ιουνίου οι γιατροί του ανακοίνωσαν ότι τα περιθώρια ζωής του ήταν δύο με τρεις εβδομάδες το πολύ. Τη Δευτέρα 11 Ιουλίου (γιορτή της Αγίας Ευφημίας) κοινώνησε για τελευταία φορά γονατιστός μπροστά στο κρεβάτι του. Τις τελευταίες μέρες της ζωής του αποφάσισε να μην παίρνει φάρμακα ή παυσίπονα, παρά τους φρικτούς πόνους της ασθένειάς του. Κοιμήθηκε την Τρίτη 12 Ιουλίου 1994 μ.Χ. και ώρα 11:00 και ενταφιάστηκε στο Ιερό Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α ́. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τῶν Φαράσων τὸν γόνον, καὶ τοῦ Ἄθωνος κλέϊσμα, καὶ τῶν ἀπ᾿ αἰῶνος ὁσίων, μιμητὴν καὶ ἰσότιμον, Παΐσιον τιμήσωμεν πιστοί, τὸ σκεῦος χαρισμάτων τὸ μεστόν, ὡς φυλάσσοντα ἐκ πάντων τῶν λυπηρῶν, τοὺς πίστει ἀνακράζοντας, δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.

ΠΗΓΗ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ.

afotopoulos

afotopoulos

Leave a Reply

Σχετικά με το Κύριο Αλέξη Φωτόπουλο

Ο Αλέξης Φωτόπουλος γεννήθηκε στο Στενό Αρκαδίας. Σπούδασε οικονομικά στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στο Παρίσι. 

Περισσότερα

Προτεινόμενα

Ακολουθήστε μας