Ο Χριστιανός οφείλει να δοξάζει τον Θεό και με το σώμα του και με το πνεύμα του. Άλλωστε, και τα δύο ανήκουν στον Θεό και επομένως δεν έχει εξουσία να τα ατιμάζει ή να τα διαφθείρει, αλλά ως άγια και ιερά πρέπει να τα χρησιμοποιεί με πολλή ευχαριστία.

»Όποιος θυμάται ότι το σώμα του και το πνεύμα του ανήκουν στον Θεό, έχει μια ευλάβεια κι ένα μυστικό φόβο για αυτά. Και τούτο συντελεί στο να διατηρεί αγνά και καθαρά από κάθε ρύπο σε αδιάλειπτη επικοινωνία με Εκείνον από τον οποίο αγιάζονται και ενισχύονται. Ο άνθρωπος δοξάζει τον Θεό με το σώμα του και με το πνεύμα του:

Η ζωή του καταυγαζόμενη από το Θείο φως, λάμπει σαν φως δυνατό. Έτσι η πολιτεία του γίνεται οδηγός προς τον Θεό για όσους ακόμη δεν Τον γνώρισαν». (άγιος Νεκτάριος)

Ο άνθρωπος χρειάζεται να γίνει πνευματικό ον, να είναι ο ίδιος ναός του Θεού.

«Η Αυτοαποκάλυψη του Θεού σε μας περικλείεται στις εντολές που μας έδωσε ο Χριστός. Η ελεύθερη παραμονή μας στο πνεύμα των εντολών αυτών μας εξομοιώνει προς Εκείνον, μας θεοποιεί, μεταδίδοντας σε μας τη Θεία μορφή ύπαρξης» (άγιος Σωφρόνιος Σαχάρωφ)

«Ο Θεός είναι αγάπη, πηγή Χάριτος, πάνσοφο και παντοδύναμο Όν. Όσοι λοιπόν προσεύχονται, πρέπει να πιστεύουν ότι ο Κύριος θα τους δώσει ό,τι έχουν ανάγκη, με γενναιοδωρία, γιατί είναι η Αγάπη. Θα τους το δώσει σοφά, γιατί είναι η Σοφία. Θα τους το δώσει ακόμη και αν υπάρχουν στη μέση όλα τα εμπόδια, γιατί είναι η Παντοδυναμία». (άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης)

«Ο Θεός μας αποκάλυψε το μεγαλείο του ανθρώπου. Το γεγονός ότι ο Χριστός ήταν, είναι και θα παραμείνει για πάντα μια ένδειξη ότι ο άνθρωπος είναι τόσο πελώριος, τόσο μυστηριωδώς βαθύς, ώστε όχι μόνο μπορεί να περιέχει ως ναός τη θεία παρουσία, αλλά μπορεί και να ενωθεί με τον Θεό, να γίνει «θείας φύσεως κοινωνός», κατά τον Απόστολο Πέτρο.

»Και ακόμη, όσο πολύ κι αν παρέκκλινε ο άνθρωπος από την κλήση του, όσο ανάξιος κι αν έγινε για αυτήν, ποτέ δεν θα έχει μια σχέση με τον Θεό κατώτερη από αυτή της πατρότητας.

«Η προσευχή μας επιτρέπει να είμαστε περισσότερο «παρόντες» σε σχέση με τον Θεό, με τους άλλους και με τον ίδιο τον εαυτό μας. Μας επιτρέπει να ενωνόμαστε συνεχώς και ολοένα πιο στενά με τον Θεό. Μας επιτρέπει επίσης να κατανοούμε καλύτερα τους άλλους και να εμβαθύνουμε τις σχέσεις μας μαζί τους. Χάρη σε αυτήν, επίσης, μπορούμε να περάσουμε από την επιφάνεια στα βάθη της ύπαρξής μας.

»Η προσευχή μας επιτρέπει να ζούμε εντονότερα και καλύτερα την κάθε στιγμή της ζωής μας. Μας καθιστά επίσης περισσότερο παρόντες σε τούτο τον κόσμο. Από την άλλη, όμως, με παράδοξο τρόπο, μας επιτρέπει να αποσπαστούμε από αυτόν και να προσκολληθούμε σε έναν άλλον, στον κόσμο που θα συναντήσουμε μετά τον θάνατο μας και στον οποίο θα ζήσουμε αιώνια.

Γινόμαστε ναός του Θεού όταν ζούμε σύμφωνα με τις εντολές του Θεού, καθαριζόμαστε από τα πάθη. Τότε ο νους μας φωτίζεται, η ψυχή γίνεται φωτεινή. Το σώμα μας γίνεται φωτεινό και διακατέχεται από εγκράτεια, δεν συγκινείται από τις γήινες απολαύσεις.

«Όταν ο άνθρωπος εργασθεί τις εντολές του Θεού, κάνει δουλειά στον εαυτό του και καθαρισθεί από τα πάθη. Τότε ο νους φωτίζεται, φθάνει σε ύψος θεωρίας και η ψυχή λαμπρύνεται και γίνεται όπως ήταν πριν από την πτώση των Πρωτοπλάστων.

»Σε τέτοια κατάσταση θα βρίσκεται μετά την ανάσταση των νεκρών. Μπορεί όμως ο άνθρωπος να δει την ανάσταση της ψυχής του πριν από την κοινή ανάσταση, αν καθαρισθεί τελείως από τα πάθη. Το σώμα του τότε θα είναι αγγελικό, άυλο, και δεν θα νοιάζεται για τροφή υλική». (άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης)

Ο άνθρωπος χρειάζεται να γίνει πνευματικό ον, να είναι ο ίδιος ναός του Θεού.

Ο άνθρωπος όμως χρειάζεται να γίνει πνευματικό ον, να είναι ο ίδιος Εκκλησία, ναός του Θεού. Κι αυτό γίνεται με τη συνεχή ένωσή του με τον Τριαδικό Θεό, τον Χριστό διά Πνεύματος Αγίου.

Γίνεται κάθαρση του υλικού πεδίου μέσω του Αγίου Πνεύματος. Η κάθαρση αυτή, όλα τα δυσάρεστα γεγονότα που μας συμβαίνουν, μπορεί να φαίνονται αρνητικά, αλλά στην ουσία είναι πολύ ευεργετικά αν τα λειτουργούμε σωστά. Όταν αναπτυσσόμαστε πνευματικά, αν λειτουργούμε ακολουθώντας την ψυχή μας, τότε το θέλημά μας ταυτίζεται με το θέλημα του Πατέρα. 

Έχουμε το «εγώ» μας και την ψυχή μας. Όποιος ακολουθεί την ψυχή του μέσα από καθαρή σκέψη και έλεγχο του εαυτού και των συναισθημάτων του, δηλαδή δεν ενδίδει στις θελήσεις του «εγώ», αλλά πράττει όπως ορίζει η ψυχή του, τότε τροφοδοτείται από το πνεύμα.

Η ψυχή τροφοδοτεί το σώμα και το πνεύμα τροφοδοτεί την ψυχή. Είναι θέμα της δικής μας βούλησης να επιλέγουμε να ακολουθούμε την ψυχή μας ή το «εγώ» μας. Είναι θέμα επιλογής όπως σαν την παραβολή με τις μωρές και τις φρόνιμες παρθένες. Οι μωρές κοιμήθηκαν και «σώθηκε το λάδι», που σημαίνει ότι δεν είχαν αφυπνιστεί. 

Οι φρόνιμες παρθένες είναι ο αφυπνισμένος άνθρωπος που «έχει λάδι», το οποίο ανάβει τη λυχνία και φωτίζει τον δρόμο. Δηλαδή τροφοδοτείται από την ψυχή και φωτίζεται από το πνεύμα.

Για να γινόμαστε πνευματικά όντα όπως ο Πατέρας μας, χρειάζεται να έχουμε εμπιστοσύνη στον Κύριο. Να πιστεύουμε ότι ο Θεός είναι μόνο αγάπη, μεριμνεί για μας και θέλει πάντα το καλό μας. Κι όταν προσευχόμαστε με πίστη μας δίνει πάντα αυτό που ζητάμε και είναι σύμφωνο με το θέλημά Του.

«Ο Θεός είναι αγάπη, πηγή Χάριτος, πάνσοφο και παντοδύναμο Όν. Όσοι λοιπόν προσεύχονται, πρέπει να πιστεύουν ότι ο Κύριος θα τους δώσει ό,τι έχουν ανάγκη, με γενναιοδωρία, γιατί είναι η Αγάπη. Θα τους το δώσει σοφά, γιατί είναι η Σοφία. Θα τους το δώσει ακόμη και αν υπάρχουν στη μέση όλα τα εμπόδια, γιατί είναι η Παντοδυναμία». (άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης)

 Χωρίς να έλκουμε τη Χάρη του Θεού δεν μπορούμε να κοινωνούμε μαζί Του. Δεν μπορούμε να γινόμαστε ναός του Θεού. Χωρίς τη Χάρη του Θεού δεν είμαστε άνθρωποι. Άλλωστε άνθρωπος σημαίνει άνω θρώσκω κοινωνώ με τον Θεό.

«Μη λογίζεσαι άνθρωπος, όταν Χάρη δεν λάβεις». (άγιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής)

Γινόμαστε ναός του Θεού όταν ζούμε σύμφωνα με τις εντολές του Θεού, καθαριζόμαστε από τα πάθη. Τότε ο νους μας φωτίζεται, η ψυχή γίνεται φωτεινή. Το σώμα μας γίνεται φωτεινό και διακατέχεται από εγκράτεια, δεν συγκινείται από τις γήινες απολαύσεις. 

«Όταν ο άνθρωπος εργασθεί τις εντολές του Θεού, κάνει δουλειά στον εαυτό του και καθαρισθεί από τα πάθη. Τότε ο νους φωτίζεται, φθάνει σε ύψος θεωρίας και η ψυχή λαμπρύνεται και γίνεται όπως ήταν πριν από την πτώση των Πρωτοπλάστων.

»Σε τέτοια κατάσταση θα βρίσκεται μετά την ανάσταση των νεκρών. Μπορεί όμως ο άνθρωπος να δει την ανάσταση της ψυχής του πριν από την κοινή ανάσταση, αν καθαρισθεί τελείως από τα πάθη. Το σώμα του τότε θα είναι αγγελικό, άυλο, και δεν θα νοιάζεται για τροφή υλική». (άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης)

Ακολουθώντας τις εντολές του Κυρίου όχι μόνο γινόμαστε ναός του Θεού, αλλά γινόμαστε κατά Χάρη Θεοί.

«Η Αυτοαποκάλυψη του Θεού σε μας περικλείεται στις εντολές που μας έδωσε ο Χριστός. Η ελεύθερη παραμονή μας στο πνεύμα των εντολών αυτών μας εξομοιώνει προς Εκείνον, μας θεοποιεί, μεταδίδοντας σε μας τη Θεία μορφή ύπαρξης» (άγιος Σωφρόνιος Σαχάρωφ)

Συμπέρασμα: Χωρίς να έλκουμε τη Χάρη του Θεού δεν μπορούμε να κοινωνούμε μαζί Του. Δεν μπορούμε να γινόμαστε ναός του Θεού. Η προσευχή είναι εκείνη που μας συνδέει με τον Θεό και μας βοηθά να γινόμαστε ναός Του.

Για να γινόμαστε πνευματικά όντα όπως ο Πατέρας μας, χρειάζεται να έχουμε εμπιστοσύνη στον Κύριο. Να πιστεύουμε ότι ο Θεός είναι μόνο αγάπη, μεριμνεί για μας και θέλει πάντα το καλό μας.

Το σώμα και το πνεύμα μας είναι ναός του Θεού και χρειάζεται να τα σεβόμαστε. Είναι άγια και ιερά γιατί είναι ναός του Θεού. Με το σώμα μας και το πνεύμα είναι τέλειο να δοξάζουμε συνέχεια τον Θεό. Το σώμα και το πνεύμα μας αγιάζεται μόνο όταν έχουμε κοινωνία με τον Θεό.

Γινόμαστε ναός του Θεού όταν ζούμε σύμφωνα με τις εντολές του Θεού, καθαριζόμαστε από τα πάθη. Τότε ο νους μας φωτίζεται, η ψυχή γίνεται φωτεινή. Το σώμα μας γίνεται φωτεινό και διακατέχεται από εγκράτεια, δεν συγκινείται από τις γήινες απολαύσεις.